Muzeum Podlaskie

Muzeum Podlaskie, mające w swojej pieczy siedem oddziałów – Ratusz w Białymstoku, Muzeum w Tykocinie, Muzeum Ikon w Supraślu, Muzeum Wnętrz Pałacowych w Choroszczy, Muzeum w Bielsku Podlaskim, Muzeum Rzeźby Alfonsa Karnego i Muzeum Historyczne, ma nowe logo.

Na stronie Polskiego Radia Białystok taka oto prezentacja nowego znaku: 

„Znak graficzny czerpie z tradycji Rzeczpospolitej Obojga Narodów i nawiązuje do barw szlacheckich województwa podlaskiego. To litery „MP” w barwach szafirowej i karmazynowej.”

Nowy znak Muzeum poniżej. Autorką jest Ewa Zalewska, kierownik Muzeum Ikon w Supraślu.

Jak wyjaśnia Dyrektor Muzeum Waldemar Wilczewski:

„- Stanęliśmy przed ogromnym wyzwaniem, jak połączyć nowoczesny przekaz z tradycją sięgającą tak dawnych czasów. Chcieliśmy nawiązać w naszym logotypie do barw województwa podlaskiego z czasów przedrozbiorowych. W roku 1776 Sejm Rzeczpospolitej uchwalił, że województwa mają mieć swoje mundury po to, aby posłowie z poszczególnych województw spotykający się na obradach od razu wyróżniali się barwami stroju. I właśnie kolory szafirowy i karmazynowy stały się kolorami województwa podlaskiego – mówił dyrektor Muzeum. – Szlachcic biorący udział w Sejmie występował w szafirowym kontuszu z karmazynowymi lub amarantowymi wyłogami, na ramieniu miał srebrne szlify, a pod spodem biały żupan. I te barwy złożyły się na nasze logo – dodał.”za radio.bialystok.pl

Autorka logo zaś stwierdza:

„Nowe logo powinno podążać za tendencjami, które są w tej chwili obecne w tego typu znakach, które są symbolem rozpoznawczym poszczególnych instytucji”za radio.bialystok.pl

I tu zaczynam mieć wątpliwości, względem tych tendencji w budowania współcześnie znaku, jakoś bardziej widzi mi się to tendencją już przebrzmiałą nieco, tym bardziej po obejrzeniu pełnego znaku z logotypem.

Jak by na to nie patrzeć kompletnie nie zrównoważony ciężar sygnetu/monogramu i logotypu, dwie bajki w jednym znaku. Przy potwornie ciężkim monogramie muzeum, cieniuteńki jak włos logotyp. By go jeszcze bardziej udziwnić wprowadzono w logotypie dwie mocne kropy czerwone i takież dwie litery O. Słoń i komary. Co zostanie z tego logotypu po zmniejszeniu? na pewno słoń. Co zresztą widać na stronie internetowej muzeum, gdzie zaprojektowany logotyp zastąpiono innym krojem, przy okazji go rozbudowując, czysta literatura. Oto dwie winiety ze strony internetowej muzeum, gdzie na dodatek nie mogą się zdecydować jak wielki ma być ten sygnet/monogram na stronie.

Źródła: radio.bialystok.pl, muzeum.bialystok.pl

logoza z herbozą

Znak wsi Łukowica jest ewidentnym przykładem przenikania dwóch typów znaków miejskich – logo i herbu. A właściwie logozy i herbozy, bo to przykład znakowego pogranicza, nakładania się skrajności z tych obu typów znaków.

Mamy tu z jednej strony wizję nieco dziecięcej herbowości, w postaci fantazyjnego obramienia tarczy, a z drugiej strony nieco naśladujące mapę przeniesienie charakterystycznych punktów miejsca – z rzeką, kościołem itp. – jako godło. To niby godło jest całkowicie różne w stylu od ozdobności obramienia herbu, ma w sobie coś z minimalizmu kartograficznego, brakuje jedynie róży wiatrów. Nieco odstaje w tym kartograficznym stylu ta rozlana rzeka, ale cóż, taka wizja twórcy. Do tego dodano logotyp, z nazwą miejscowości, w kolejnym stylu, bez związku z dwoma poprzednimi.

Jak to kwalifikować, ani to herb, bo całkowicie niezgodny z heraldycznymi zasadami, ani to logo, ani mapa. Ot, zlepek różnych stylów i typów znaków.

Patrząc na to inaczej – znak wsi Łukowica prezentuje wszystkie marzenia o chęciach i marzeniach: ważności, miejskości, oderwaniu się od tej wiejskości ku lepszemu światu, choćby przez znak. To nie są złe marzenia, same w sobie, warto to jednak robić z większym wyczuciem stylu, charakteru, zasad budowania i przeznaczenia znaku.

biało-czerwona

Z biało-czerwoną mamy bezustanny kontakt, od momentu urodzenia, w każdej postaci. Chłoniemy ją słuchowo przy okazji wszelkich świąt państwowych i wzrokowo podczas relacji z obchodów. Widzimy nieomal codziennie i to wielokrotnie, choć w większości kątem oka, mimochodem, na budynkach. Uczymy się o niej od przedszkola, jak alfabetu: „kolorami flagi są biały i czerwony”, „barwy narodowe to biel i czerwień” itp. Czytamy o niej w prasie i internecie przy różnych okazjach, choćby meczów piłkarskiej reprezentacji . Można by powiedzieć, że mamy ją zakodowaną na 100%, a nawet 120%, bo to Nasze barwy narodowe. W razie jakichkolwiek wątpliwości mamy tę biało-czerwoną zapisaną w Konstytucji:

„Art. 28.

1. Godłem Rzeczypospolitej Polskiej jest wizerunek orła białego w koronie w czerwonym polu.
2. Barwami Rzeczypospolitej Polskiej są kolory biały i czerwony.”

wystarczy sięgnąć i przeczytać ze zrozumieniem. Mamy i w specjalnej ustawie – Ustawa o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej oraz o pieczęciach państwowych, z wzorem i dokładną parametryzacją barw:

„Art. 4. 
1. Barwami Rzeczypospolitej Polskiej są kolory biały i czerwony, ułożone w dwóch poziomych, równoległych pasach tej samej szerokości, z których górny jest koloru białego, a dolny koloru czerwonego.”

Można by więc oczekiwać, że wszystko jest jasne, biel i czerwień. Można by… gdyby nie pewien krąg odkrywców zakrytej wiedzy tajemnej, parających się grafiką. Biorą z ustawy parametry CIELUV i automatem konwertują, nie myśląc przy tym ani odrobinki. Efekt? ano taki.

I musi być taki z tej automatycznej konwersji wartości ułamkowych (CIELUV) na pełne jednostki (RGB). Ale wystarczy pomyśleć, doczytać a nie lecieć chwalić się odkryciem w internecie. Choć to bardziej odkrycie własnej niewiedzy niż prawidłowych wartości barw.

Dla mających wątpliwości służę szerszym opisaniem problemu konwersji naszych barw narodowych – „Konwersja bieli i czerwieni”, orlidom.pl, 4 maja 2013. Polecam też drugi tekst o naszych barwach – „Niestała czerwień”, orlidom.pl, 20 kwietnia 2012.

PS  za dodanie linków do tych 2 moich artykułów zostałem zbanowany. W końcu liczy się ilość pozytywnych lajków a nie fakty.

Leszek Bielski (1960–2020)

W nocy z 10 na 11 maja zmarł po długiej chorobie Leszek Bielski, wybitny polski projektant graficzny, niezwykle ciepły człowiek o ogromnej wiedzy, którą dzielił się z każdym kto tego potrzebował. Zawsze można było liczyć na jego pomoc.

„Leszek Bielski – in memoriam” alw

Studiował na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom zrobił w 1987 roku pracowni prof. Macieja Urbańca. Specjalizował się w projektowaniu systemów identyfikacji wizualnej, plakatów, znaków graficznych i grafice wydawniczej. Miał ogromną wiedzę na temat identyfikacji wizualnej państw, które pilnie śledził i analizował każdy ich szczegół. Był autorem wersji elektronicznych obowiązującego godła państwowego RP, opracowanych pod okiem Andrzeja Heidricha, dla Senatu Rzeczypospolitej Polskiej. Współpracował z Mateuszem Machalskim i Andrzejem Heidrichem przy projekcie rewitalizacji i digitalizacji kroju pisma Bona Nova. Był jurorem 59 edycji konkursu PTWK Najpiękniejsze Książki Roku 2018 oraz konkursu STGU Projekt Roku 2017/2018. Był także Leszek jednym z pomysłodawców comiesięcznych, międzypokoleniowych spotkań grafików (KSPG) na Jazdowie, których był dobrym duchem. Ostatnią z jego prac było opracowanie dla Biblioteki Narodowej szaty graficznej do 956-stronnicowego Katalogu zachowanych rękopisów Biblioteki Załuskich – pierwszej polskiej Biblioteki Narodowej. 

Gadaliśmy z Leszkiem godzinami, siedząc przy kawie w Karamello lub Amatorskiej, czasem spacerując po Warszawie lub po prostu dzwoniąc do siebie. Omawialiśmy nowości na rynku projektowym, dzieliliśmy się ciekawostkami związanymi z polskim godłem i jego historią, analizowaliśmy detale i zakresy prac identyfikacji wizualnych różnych państw, planowaliśmy wspólne działania a czasem po prostu plotkowaliśmy o sprawach codziennych i całkowicie przyziemnych.
Za ten przegadany czas dziękuję Ci Przyjacielu.