po wernisażu 50/70

7 sierpnia odbył się wernisaż mojej wystawy 50/70 w Toruniu. Wystawy dość nietypowej, bo zorganizowanej prywatnie przez Piotra Bytnera w jego toruńskiej pracowni na ul.Wielkie Garbary 15/4. Przyznam, że byłem mocno zaskoczony i, przyznaję, ucieszony samym pomysłem Piotra oraz jego determinacją by tę wystawę mojej 50-letniej twórczości zorganizować. Cała wystawa mieści się w dwóch pokojach Piotr Bytner Studio. Wybór prac i aranżację pozostawiłem w rękach pomysłodawcy i organizatora, czyli Piotra i jego współpracownika Adama Mikulskiego. Dziękuję Wam Piotrze i Adamie z całego serca za organizację i poświęcony czas.

Jechałem do Torunia mocno podekscytowany, bo nietypowa inicjatywa, i ciekaw samego wyboru materiałów na wystawie. Przede wszystkim zaś ciekaw jak wypadnie wernisaż, ciekaw ludzi. Jakiego wyboru dokonał Piotr można się łatwo przekonać zaglądając na wystawę (trzeba się umówić telefonicznie, dane na końcu tekstu), ja jestem bardzo zadowolony.

A jak przebiegł wernisaż? Można opisać jednym słowem – Wspaniale! Wernisażowaliśmy 6 godzin, ale było z kim gadać i o czym, popijając oczywiście wernisażowe drinki, bo przyszli wspaniali młodzi ludzie! Dziękuję Wam Wszystkim za te rozmowy do późnej nocy! Mam nadzieję, że to nie ostatnie z Wami spotkanie. Muszę też osobno podziękować Szymonowi Salińskiemu, który specjalnie opóźnił wyjazd na urlop, by wpaść na mój wernisaż. Szymonie dziękuję, doceniam i do następnej okazji.

Z racji tego wystawowego podniecenia i wspaniałej atmosfery na wernisażu nie zrobiłem sam ani jednego zdjęcia. Na szczęście był nieoceniony Adam Mikulski i dzięki temu, za jego zgodą, mogę cokolwiek pokazać.

Więcej fotek znajdziecie na Facebooku, na stronie Piotr Bytner Studio https://www.facebook.com/bytnerstudio

Na wystawie są zatem pokazane znaki, w tym projekt Orli Dom, kilka zestawów liter, ilustracje książkowe i rysunki prasowe. Oprócz tego moje książki „projekt Orli Dom” i „Po co Ci logo?” część pierwsza i druga.

Wystawa czynna jest do końca sierpnia. Trzeba się umówić wcześniej na zwiedzanie, podaję namiary: tel. 695 991 305 lub mailem piotr@bytner.studio

Dlaczego piszę dopiero po upływie tygodnia? Trzeba było nieco ochłonąć smakując tamtą toruńską atmosferę. Tym bardziej, że przywiozłem też z Torunia oprócz wrażeń półtora kilograma pierników, z których  największą frajdę miały wnuki. Pierniki były pyszne, jak to toruńskie. Polecam.

50/70 w Toruniu

Dzięki nieocenionemu Piotrowi Bytnerowi będę miał jubileuszową wystawę 50/70 w Toruniu, w siedzibie jego studia, z czego bardzo się cieszę. A jeszcze bardziej cieszy wyjazd do Torunia i spotkanie z Piotrem oraz wszystkimi, którzy zechcą zajrzeć na wernisaż wystawy 7 sierpnia o 18.00.

Autorem plakatu jest oczywiście Piotr Bytner.

Piotr zmontował wydarzenie na Facebooku i tak wspaniale zachęca:

„Cześć wszystkim

Muzeum Podlaskie

Muzeum Podlaskie, mające w swojej pieczy siedem oddziałów – Ratusz w Białymstoku, Muzeum w Tykocinie, Muzeum Ikon w Supraślu, Muzeum Wnętrz Pałacowych w Choroszczy, Muzeum w Bielsku Podlaskim, Muzeum Rzeźby Alfonsa Karnego i Muzeum Historyczne, ma nowe logo.

Na stronie Polskiego Radia Białystok taka oto prezentacja nowego znaku: 

„Znak graficzny czerpie z tradycji Rzeczpospolitej Obojga Narodów i nawiązuje do barw szlacheckich województwa podlaskiego. To litery „MP” w barwach szafirowej i karmazynowej.”

Nowy znak Muzeum poniżej. Autorką jest Ewa Zalewska, kierownik Muzeum Ikon w Supraślu.

Jak wyjaśnia Dyrektor Muzeum Waldemar Wilczewski:

„- Stanęliśmy przed ogromnym wyzwaniem, jak połączyć nowoczesny przekaz z tradycją sięgającą tak dawnych czasów. Chcieliśmy nawiązać w naszym logotypie do barw województwa podlaskiego z czasów przedrozbiorowych. W roku 1776 Sejm Rzeczpospolitej uchwalił, że województwa mają mieć swoje mundury po to, aby posłowie z poszczególnych województw spotykający się na obradach od razu wyróżniali się barwami stroju. I właśnie kolory szafirowy i karmazynowy stały się kolorami województwa podlaskiego – mówił dyrektor Muzeum. – Szlachcic biorący udział w Sejmie występował w szafirowym kontuszu z karmazynowymi lub amarantowymi wyłogami, na ramieniu miał srebrne szlify, a pod spodem biały żupan. I te barwy złożyły się na nasze logo – dodał.”za radio.bialystok.pl

Autorka logo zaś stwierdza:

„Nowe logo powinno podążać za tendencjami, które są w tej chwili obecne w tego typu znakach, które są symbolem rozpoznawczym poszczególnych instytucji”za radio.bialystok.pl

I tu zaczynam mieć wątpliwości, względem tych tendencji w budowania współcześnie znaku, jakoś bardziej widzi mi się to tendencją już przebrzmiałą nieco, tym bardziej po obejrzeniu pełnego znaku z logotypem.

Jak by na to nie patrzeć kompletnie nie zrównoważony ciężar sygnetu/monogramu i logotypu, dwie bajki w jednym znaku. Przy potwornie ciężkim monogramie muzeum, cieniuteńki jak włos logotyp. By go jeszcze bardziej udziwnić wprowadzono w logotypie dwie mocne kropy czerwone i takież dwie litery O. Słoń i komary. Co zostanie z tego logotypu po zmniejszeniu? na pewno słoń. Co zresztą widać na stronie internetowej muzeum, gdzie zaprojektowany logotyp zastąpiono innym krojem, przy okazji go rozbudowując, czysta literatura. Oto dwie winiety ze strony internetowej muzeum, gdzie na dodatek nie mogą się zdecydować jak wielki ma być ten sygnet/monogram na stronie.

Źródła: radio.bialystok.pl, muzeum.bialystok.pl

logoza z herbozą

Znak wsi Łukowica jest ewidentnym przykładem przenikania dwóch typów znaków miejskich – logo i herbu. A właściwie logozy i herbozy, bo to przykład znakowego pogranicza, nakładania się skrajności z tych obu typów znaków.

Mamy tu z jednej strony wizję nieco dziecięcej herbowości, w postaci fantazyjnego obramienia tarczy, a z drugiej strony nieco naśladujące mapę przeniesienie charakterystycznych punktów miejsca – z rzeką, kościołem itp. – jako godło. To niby godło jest całkowicie różne w stylu od ozdobności obramienia herbu, ma w sobie coś z minimalizmu kartograficznego, brakuje jedynie róży wiatrów. Nieco odstaje w tym kartograficznym stylu ta rozlana rzeka, ale cóż, taka wizja twórcy. Do tego dodano logotyp, z nazwą miejscowości, w kolejnym stylu, bez związku z dwoma poprzednimi.

Jak to kwalifikować, ani to herb, bo całkowicie niezgodny z heraldycznymi zasadami, ani to logo, ani mapa. Ot, zlepek różnych stylów i typów znaków.

Patrząc na to inaczej – znak wsi Łukowica prezentuje wszystkie marzenia o chęciach i marzeniach: ważności, miejskości, oderwaniu się od tej wiejskości ku lepszemu światu, choćby przez znak. To nie są złe marzenia, same w sobie, warto to jednak robić z większym wyczuciem stylu, charakteru, zasad budowania i przeznaczenia znaku.